اختلال اضطراب فراگیر و نشانه‌های آن

اختلالات اضطراب

بررسی اجمالی

اضطراب بخشی طبیعی از زندگی است. بسیاری از مردم نگران چیزهایی مانند سلامتی، پول یا مشکلات خانوادگی هستند. اما اختلالات اضطراب فراتر از نگرانی یا ترس موقتی است. برای افراد مبتلا به اختلال اضطراب، اضطراب از بین نمی‌رود و می‌تواند با گذشت زمان بدتر شود. این علائم می‌تواند در فعالیت‌های روزانه مانند عملکرد شغلی، تکالیف مدرسه و روابط تداخل ایجاد کند.

انواع مختلفی از اختلالات اضطراب وجود دارد، از جمله اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلالات مختلف مرتبط با فوبیا.

علائم و نشانه‌ها

اختلال اضطراب فراگیر (GAD) معمولاً شامل یک احساس مداوم اضطراب یا ترس است که می‌تواند در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند. این مانند نگرانی گه‌گاه در مورد مسائل یا تجربه اضطراب به دلیل رویدادهای استرس‌زا زندگی نیست. افرادی که با GAD زندگی می‌کنند، برای ماه‌ها، و یا حتی سال‌ها، مکرر اضطراب را تجربه می‌کنند.

علائم GAD عبارتند از:

• به راحتی برانگیخته شدن
• احساس خستگی دائمی
• احساس نگرانی دائمی
• مشکل داشتن در تمرکز
• داشتن سردرد، درد‌عضلانی، معده‌درد، یا دردهای غیر قابل توضیح
• مشکل داشتن در خواب

سندروم ایمپاستر یکی از اختلالاتی است که ممکن است باعث تشدید اختلال اضطراب فراگیر شود پس داشتن اطلاعات درباره‌ی سندروم ایمپاستر و نشانه‌های آن به شما کمک می‌کند تا راحتر اختلال اضطراب خود را درمان کنید

اختلال هراس

افراد مبتلا به اختلال پانیک دچار حملات پانیک مکرر و غیرمنتظره می‌شوند. حملات پانیک ،دوره‌های ناگهانی ترس شدید، ناراحتی یا احساس از دست دادن کنترل هستند، حتی زمانی که هیچ خطر یا محرک واضحی وجود ندارد.

در طول حمله پانیک، فرد ممکن است موارد زیر را تجربه کند:

•  تپش قلب
• تعریق
• لرزش یا گزگز
• درد قفسه سینه
• احساس خارج از کنترل بودن

افراد مبتلا به اختلال هراس اغلب نگران زمان وقوع حمله بعدی هستند و فعالانه سعی می‌کنند با اجتناب از مکان‌ها، موقعیت‌ها یا رفتارهایی که با حملات پانیک مرتبط هستند از حملات بعدی جلوگیری کنند. حملات پانیک می‌تواند به دفعات چندین بار در روز یا به ندرت چند بار در سال رخ دهد.

اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی یک ترس شدید و مداوم از زیر نظر گرفته شدن و قضاوت شدن توسط دیگران است. برای افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، ترس از موقعیت‌های اجتماعی ممکن است چنان شدید باشد که به نظر می‌رسد خارج از کنترل آنها باشد. برای برخی افراد، این ترس ممکن است مانع رفتن به سر کار، حضور در مدرسه یا انجام کارهای روزمره شود.

افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:

• سرخ شدن، عرق کردن، یا لرزش
•  تپش قلب
• دل‌درد
• انقباض شدید عضلات و سفت شدن وضعیت بدن
• مشکل در برقراری تماس چشمی یا قرار گرفتن در کنار افرادی که آنها را نمی‌شناسند
•  ترس از قضاوت منفی مردم در مورد آن‌ها

اختلال مرتبط با فوبیا

فوبیا ترس شدید یا بیزاری از اشیا، حیوانات یا موقعیت‌های خاص است. اگرچه ممکن است در برخی شرایط مضطرب بودن طبیعی باشد، اما ترسی که افراد مبتلا به فوبیا احساس می‌کنند با خطر واقعی ناشی از آن موقعیت، حیوان یا شیء تناسبی ندارد.

افراد مبتلا به فوبیا ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:

• ممکن است نگرانی غیرمنطقی یا بیش از حد در مورد مواجهه با شی، یک حیوان یا موقعیت ترسناک داشته باشد
• بلافاصله پس از مواجهه با شی یا موقعیت ترسناک، اضطراب شدید را تجربه می‌کنند
• اشیاء و موقعیت‌های اجتناب‌ناپذیر را با اضطراب شدید تحمل می‌کنند

اختلال اضطراب جدایی

اغلب تصور می‌شود که اضطراب جدایی چیزی است که تنها کودکان با آن سروکار دارند. با این حال، بزرگسالان نیز می‌توانند به اختلال اضطراب جدایی دچار شوند. افرادی که به اختلال اضطراب جدایی مبتلا هستند، از جدا شدن از افرادی که به آنها وابسته هستند می‌ترسند. آنها اغلب نگران این هستند که در حین جدایی، نوعی آسیب یا اتفاق ناخوشایندی برای افرادی که به آن‌ها وابسته هستند رخ دهد. این ترس باعث می‌شود که از جدا شدن از افرادی که وابسته به آن‌ها هستند اجتناب کنند و از تنها ماندن خودداری کنند.

اختلال لالی انتخابی

یک اختلال نادر مرتبط با اضطراب، لالی انتخابی است. لالی انتخابی زمانی اتفاق می‌افتد که افراد با وجود داشتن مهارت‌های زبانی عادی در موقعیت‌های اجتماعی خاص صحبت نمی‌کنند. لالی انتخابی معمولاً قبل از ۵ سالگی رخ می‌دهد و اغلب با کمرویی شدید، خجالت اجتماعی، گوشه گیری، رفتار وابسته و عصبانیت همراه است. افراد مبتلا به لالی انتخابی اغلب با سایر اختلالات اضطرابی نیز تشخیص داده می‌شوند.

علائم اضطراب می‌تواند توسط موارد زیر ایجاد یا تشدید شود:

• قرار گرفتن در معرض استرس
• سابقه اضطراب یا سایر اختلالات روانی در بستگان بیولوژیکی
• برخی از شرایط سلامت جسمانی، مانند مشکلات تیروئید یا آریتمی قلبی
• کافئین یا سایر مواد/داروها

درمان‌ها و روش‌های درمانی

اختلالات اضطرابی معمولاً با روان‌درمانی، دارو‌درمانی یا هر دو درمان می‌شوند.

روان‌درمانی

روان‌درمانی یا «گفتگو درمانی» می‌تواند به افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی کمک کند. برای مؤثر بودن، روان‌درمانی باید در جهت اضطراب‌های خاص شما و متناسب با نیازهای شما باشد.

درمان، شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری (CBT) نمونه ای از یکی از انواع روان‌درمانی است که می‌تواند به افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی کمک کند. روش‌های مختلف تفکر، رفتار و واکنش به موقعیت‌ها را به افراد می‌آموزد تا به شما کمک کند کمتر احساس اضطراب و ترس کنید. CBT به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و استاندارد طلایی برای روان درمانی است.

مواجهه‌درمانی یک روش CBT است که برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می‌شود. مواجهه درمانی بر رویارویی با ترس‌های زمینه ساز اختلال اضطراب تمرکز دارد تا به افراد کمک کند تا در فعالیت‌هایی شرکت کنند که از آنها اجتناب کرده‌اند.

درمان، پذیرش و تعهد

یکی دیگر از گزینه‌های درمانی برای برخی از اختلالات اضطرابی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) است. ACT رویکرد متفاوتی نسبت به CBT برای افکار منفی دارد. از استراتژی‌هایی مانند تمرکز حواس و هدف‌گذاری برای کاهش ناراحتی و اضطراب استفاده می‌کند. در مقایسه با CBT، ACT شکل جدیدی از روان‌درمانی است، بنابراین اطلاعات کمتری در مورد اثربخشی آن در دسترس است.

دارو

دارو اختلالات اضطرابی را درمان نمی‌کند اما می‌تواند به تسکین علائم کمک کند. روانپزشک، می‌تواند برای اضطراب دارو تجویز کنند. رایج ترین دسته از داروهایی که برای مبارزه با اختلالات اضطرابی استفاده می‌شوند، داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب هستند.

داروهای ضد‌افسردگی

داروهای ضد‌افسردگی برای درمان افسردگی استفاده می‌شوند، اما می‌توانند برای درمان اختلالات اضطرابی نیز مفید باشند. آنها ممکن است به بهبود نحوه استفاده مغز از طریق مواد شیمیایی خاصی که خلق و خو یا استرس را کنترل می‌کنند، کمک کنند.

داروهای ضد افسردگی ممکن است چندین هفته طول بکشد تا شروع به کار کنند، بنابراین مهم است که قبل از نتیجه‌گیری در مورد اثربخشی دارو، فرصتی به آن داده شود. اگر شروع به مصرف داروهای ضد‌افسردگی کردید، مصرف آنها را قطع نکنید.

داروهای ضد اضطراب

داروهای ضد اضطراب می‌توانند به کاهش علائم اضطراب، حملات پانیک یا ترس و نگرانی شدید کمک کنند. رایج‌ترین داروهای ضد اضطراب، بنزودیازپین‌ها نامیده می‌شوند. اگرچه گاهی اوقات بنزودیازپین‌ها به عنوان درمان‌های خط اول برای اختلال اضطراب فراگیر مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما دارای مزایا و معایبی هستند.

بنزودیازپین‌ها در تسکین اضطراب مؤثر هستند و سریعتر از داروهای ضد‌افسردگی تأثیر می‌گذارند. با این حال، برخی از افراد نسبت به این داروها مقاومت نشان می‌دهند و برای رسیدن به همان اثر به دوزهای بالاتر و بالاتر نیاز دارند. حتی برخی افراد به آنها وابسته می‌شوند.

برای جلوگیری از این مشکلات، روانشناسان معمولاً بنزودیازپین‌ها را برای دوره‌های زمانی کوتاه تجویز می‌کنند.

منبع